İçine doğduğu dünyadan çekilip alınan bir çocuğun küçücük kalbine aynı anda ne kadar trajedi, ne kadar acı, ne kadar sevgi ve kaç yaşam sığdırılabilir; kendine en iyi dostu olarak bir dut ağacını seçecek kadar güçlü bir çocuğun kalbine?..
2009 yılı "Everest Yayınları İlk Roman Ödülü''nü kazanan Hamide Gönen'in romanı Tû Ağacı, bir yandan bu sorunun yanıtını ararken, diğer yandan da bizi yazarının yalın bir dille ustaca kurduğu, düşlerle örülü bir zaman tünelinin içine çekiyor.
Düş ya da gerçek; ilk ya da son, karşımızda usta bir anlatıcı, güçlü bir yazar var...
“Evet, ağladım. Ve ağlamayı hatırlayan beynime sonsuz şükran duydum. O an, biri bana patates resmi gösterip, 'Bu nedir?' dese, hiç reddütsüz şöyle derdim: 'Sevgi!' Hem de bir tabak değil; bir kucak dolusu sevgi! Şimdi de ağlıyorum. Sakın kolay sanma. Bunları yazıp ağlamamak olmaz. İnsan kendini bu kadar mı sevdirir? Bu zalimlik…”
